بیت

مشت خاک ما سراپا فرش تسلیم است و بس

مشت خاک ما سراپا فرش تسلیم است و بس
سجدۂ ما را جبینے و سرے درکار نیست

بیدل عظیم آبادی

کافی

اے حسن حقیقی نور ازل

تسلیم کہوں تلوین کہوں
تمکین کہوں عرفان کہوں

خواجہ غلام فرید

فارسی کلام

پیش او اے اوحدیؔ جاں با رضا تسلیم کن
ورنہ چشم مست او جاں از تنت خواہد ربود

اوحدی

صوفی اطلاح

نظم

کاروان حیات

پیر پیغمبر ولی درویش مردان خدا
موت کی وادی سے گزرے ہیں بہ تسلیم و رضا

واصف علی واصفؔ

فارسی کلام

پیش او اے اوحدیؔ جاں با رضا تسلیم کن
ورنہ چشم مست او جاں از تنت خواہد ربود

اوحدی

فارسی صوفی کاویہ

عاشق دین‌ دار باید تا کہ درد دیں کشد

عاشق دین‌ دار باید تا کہ درد دیں کشد
سرمۂ تسلیم را در چشم روشن بیں کشد

حکیم سنائی

غزل

کی محفل اغیار میں جھک کر اسے تسلیم
ہنس کر کہا زندہ ہے ابھی تو کہیں مر بھی

عرش وارثی

غزل

دل ہے وہی دل جس میں بھرا نور خدا ہو
سر ہے وہی جو کعبۂ تسلیم و رضا ہو

ابراہیم عاجزؔ

غزل

پیرویٔ بندش تسلیمؔ گو کرتا ہوں عرشؔ
پھر بھی معنی میں بلندی لفظ میں شوکت نہیں

عرش وارثی

فارسی کلام

کشتگان خنجر تسلیم را
ہر زماں از غیب جانے دیگرست

خواجہ احمد جام

دکنی صوفی کاویہ

مثنوی ترابؔ دکنی

سناوے سب کتیں مسلہ مسائل
کری تسلیم جا کر اس کو دائی

شاہ میاں تُراب دکنی

غزل

تسلیم لکھنؤی

غزل

کوچۂ جاناں میں آداب وفا بھی چاہیے
گردن تسلیم خم ہو سر جھکاتے جائیے

راقم دہلوی

فارسی صوفی کاویہ

فی وصف الروح فی البدن

اگر خواہی کہ با حشمت ز اہل البیت دیں باشی
بہ باید در رہ ایماں یکی تسلیم سلمانی

حکیم سنائی

رباعی

اے واقف اسرار ضمیر ہمہ کس
در حالت عجز دستگیر ہمہ کس

عمرخیام

فارسی کلام

اے سرو ناز رونق بستان ما توئی
اے نور دیدہ شمع‌ شبستان ما توئی

منصور حلاج

فارسی کلام

اے آخر ہر اول وے اول ہر آخر
وے ظاہر ہر باطن وے باطن ہر ظاہر

مغربی

فارسی کلام

اے سراپائے تو دل کش اے اداہائے تو شوخ
زلف ہندوئے تو سرکش چشم شہلائے تو شوخ

عزیز صفی پوری

فارسی صوفی کاویہ

اے نسیم سحر آرام گہ یار کجاست

اے نسیم سحر آرام گہ یار کجاست
منزل‌ آں مہ عاشق کش عیار کجاست

حافظ