الفم بلوح ہستی ہمہ ہیچ در فشانی

الفم بلوح ہستی ہمہ ہیچ در فشانی

ببقائے غیر قائم ز وجودِ خویش فانی

صفِ آخر ایستادہ بامیدِ بہ نشینی

نہ تحرک آرمیدہ بصفاتِ بی نشانی

صفتِ الف ندارم کہ الف کثری ندارد

ہمہ نقش من کثر آمد ز صحیفۂ معانی

دمِ بلبل است و گل خوش من بیخبر چو سوسن

چو الف زباں ندارم چہ کنم بدہ زبانی

چو بگیرم آرمیدہ چہ روم پسی دویدہ

چو نہ بینم آشکارا چہ روم رہِ نہانی

فلک از زمین بحیلت نشنا سم ار چہ ہستم

چو فلک بخیرہ گردی چو زمین بنا روانی

نہ چو آبم از طراوت نہ چو خاکم از گرانی

نہ چو بادم از لطافت نہ چو خاکم از گرانی

نہ ازین چہار طبعم ز بخار پار گینم

فضلات پارہ گینی ز دہ لاف پار گانی

خردم چو تن گرفتہ صفتِ خطا ستائی

طمعم چو کوہ بستہ کمرِ عطا ستانی

شدہ وقف راہ حر صم ز حقیقت آیتی نہ

زدہ زحمتِ مثالب رہِ رحمتِ مثانی

طبعم فریفت ز انساں کہ ببرد از نہادم

حرکاتِ خمس خواری برکات عشر خوانی

گہرم چو جسم خالی ز تفکر و تذکر

بصرم چو سمع مائل بغوانیٔ و اغانی

سخن آبدار خواھم ز زبان ہمچو تیغم

قلمم نمود ودھرہ ز پی دو ناں ستانی

سخن آب شد کہ آتش شد ازیں حدیث آری

بود ایں ہمہ کم آبی ز ہوائے بیش نانی

منم آں خسی کم از کم کہ بجبۂ نیرزم

و گرم جوئے بدانی نخری برا یگانی

عجب ای شہاب از توکہ ز سلطنت دریں راہ

نہ امیر ہشت خانہ نہ سوار ہفت خوانی

نہ فرشتۂ نہ شیطاں ز کدام کار گاہی

نہ مقیم و نہ مسافر ز کدام آستانی

دل و عقل سر کشیدہ ز گزند گور خانہ

بر سینۂ نہادہ بپرند گور خانی

ز ہوس بروئے عشرت شدہ مست لا ابالی

ز ہوا براہ تہمت زدہ گام کامرانی

درِ عقل نیک بستہ غمِ ناز لالہ عارض

رگِ دیدہ خواں کشادہ پیٔ جامِ ارغوانی

عفنِ ہوا مثالی زمنِ زمینں نظیری

گہر عرض بقائی صدفِ تہی دہانی

بدم چو برق سوزاں بدو نیک را افسونی

ز دل چو سنگ خارا ترو خشک را فسانی

ز ہوس بطمع گرداں چو فلک بنقشبندی

ز صبا بحرص پویاں چو صبا بنا توانی

چو زمیں کثیف دایم سخنت بماہ گردوں

نرسی بسیر ملکی ز مقامِ پاسبانی

تو خود از سرِ بطالت نہ رسیدہ یکزماں ہم

ز نقیضۂ زمانہ بفریضۂ زمانی

کژی از دلِ تو زائد چو تکبر از سفاہت

بدی از تنِ تو خیزد چو تہور ارغوانی

نمِ کوزۂ ریائی دمِ کورۂ جفائی

گلِ روضۂ ہوائی گلِ حوضۂ روانی

بحضور جاں گدازی مگر ازنف تموزی

بقصیدہ برق ریزی مگر از دمِ خزانی

تو بشبہ طفل طالب ہمہ عمر نقش باطل

ز خیال کرد پیرت غمِ دہر در جوانی

ہوس است شعر و بحرش چو سراب ز آب خالی

نفس است رنج و ذو قش بہ اَز آبِ زندگانی

ہوست چو جمع گردد شود آں خیال بازی

نفست چو نظم یابد بود آں گہر فشانی

ہوسِ خیال تاکی نفسی گہر فشاں کن

بثنائے آں کہ اول خردش ندید ثانی

بشری ملک لطافت فلکی زمین تواضع

چو فلک بپاک جسمی چو ملک بپاک جانی

گہری کہ بود جایش بخزانۂ الٰہی

قمری کہ تافت نورش ز سپہر جاودانی

گہری کہ قیمتی ترز وجودِ او نیابد

بدلالتِ عناصر ز محیطِ آسمانی

قمری کہ ہر سحر گہ چو شب سیاہ گشتی

ز خجالتِ عقیقش رخِ کوکبِ یمانی

شکرین زباں رسولی کہ بود نجاتِ امت

بعقیدۂ زبانش ز عقیلۂ زبانی

گہریں بیان فصیحی کہ فصاحت بیانش

چو ضمیر کاں کند خوں دل گنج شایگانی

ز جمالِ عارضش کم رخِ آفتابِ شرقی

ز قوامِ قامتش خم قد سرو بوستانی

بحساب بر گرفتہ رہِ مالک الرقابی

بکلام برکشادہ درِ صاحب القرآنی

جذباتِ شوقِ باطن بمکاشفت کشیدہ

ز بسیط کائناتش بمحیط لا مکانی

بنوید دوست جانش شدہ مست بر امیدش

پسرِ ابو قحافہ زدہ قحف دوستگانی

ربطی بنا فگندہ سخش قضائے حق را

شدہ از پئی سیاست عمرش بعدل بانی

قدم سوم دریں رہ ز پیش نہادہ مردی

کہ نزد غرورِ راھش بمتاعِ ایں جہانی

شدہ رکن چار مینش علی آں کہ بد گہر کیں

ز شعاعِ ذوالفقارش رخ مہر زعفرانی

ملکا بحقِ یاراں کہ مرا بیاریٔ خود

نہ بلائے یارِ ناداں معہ عمر وارہانی

زمن آں کہ ایں قصیدہ طلبیدہ باد جانش

چو قصیدہ ام مزین بجواہرِ معانی