ہر زمانے شکل پیدا می کند

ہر زمانے شکل پیدا می کند

عاشقاں را مست و شیدا می کند

در دو چشمِ من فروغِ عارضش

جلوہ ہا چوں طور سینا می کند

گہہ چو نوح غرقاب سازد یک جہاں

گہہ چو عیسیٰ عالمے احیا می کند

گاہ از چشمانِ آں میگوں لقا

مے پرستاں نشہ بالا می کند

گہہ ز حسنِ مصطفیٰ خود را عیاں

مر سلے از شاہِ بطحیٰ می کند

گہہ بچشماں کحلِ ما زاغ البصر

ماطغیٰ در حسنِ زیبا می کند

گہہ زلیلِ زلف و خورشیدِ عذار

روز و شب را ہر دو یکجا می کند

گہہ ز رخسارِ علی مرتضیٰ

حسنِ خود را خود ہویدا می کند

گہہ حسن آں مجتبائے دہر را

پارہ دل از زہر اسما می کند

گہہ حسینِ کربلائے عشق را

کشتۂ شمشیر اعدام یکند

گاہ ہمچوں بایزید و گہہ جنید

گاہ چوں شبلی الا لا می کند

گاہ ہمچوں شاہ محی الدینِ غوث

عالمے سرگرمِ صہبا می کند

گاہ لیلیٰ میشود پردہ نشیں

گہہ چو مجنوں سر بصحرا می کند

گاہ وامق میشو و از عشقِ خود

گہہ زحسنِ خویش عذرا می کند

گہہ خراماں می شود باقد ناز

منفعل شمشاد و طوبے می کند

گاہ زلفِ سرکشِ عنبر شکن

بید لاں را رشتہ در پا می کند

گہہ زچشمِ دلفریب سرمہ سا

غارتِ دلہائے شیدا می کند

گہہ بہ تیرِ غمزۂ جادو ہدف

سینۂ عشاق خود را می کند

گہہ بہ تیغ ابروئے چوں ذوالفقار

عالمے را موج صہبا می کند

گاہ محشر گردشِ چشمان وے

گہہ قیامت قد رعنا می کند

گاہ از لعلِ لب و رخسارِ خویش

کارِ صد ساقی و صہبا می کند

گہہ لبِ معجز نمائے عیسوی

صد ہزاراں مردہ احیا می کند

گاہ کافر می شود چوں چشم خویش

گہہ مسلمانی ہویدا می کند

گاہ زنارے نہاں از تارِ زلف

گاہ سجہ آشکارا می کند

گاہ در کعبہ رود چوں حاجیاں

گاہ بردیر آں صنم جا می کند

گہہ ز حسنِ ساقیانِ گلعذار

جلوہ ہمچوں ماہ و بیضا می کند

بادۂ جامِ سقاہم موج زن

از دو چشمِ مست تنہا می کند

گہہ چو فخرالدین سالارِ دو کون

عاشقان واصل بمولی می کند

گاہ خود را ظاہر از شاہِ نیاز

آنشہ علیا و سفلی می کند

گہہ زچشمِ حضرت عبدالسمیع

حسنِ خود را آشکارا می کند

گہہ ز حسنِ کل یوم ہر زماں

کسوتی بر خویش پیدا می کند

نیست جزوے درمیانِ کن فکاں

حسنِ خود را خود تماشا می کند

دستِ قدرت مر مرا اے طالباں

گاہ زیرو گاہ بالا می کند

گہہ ز مستانؔ شاہِ عارف دمبدم

سر مخفی آشکارا می کند